Mutluluğun Resmini Mi Çizersin, Fotoğrafını Mı Çekersin?

"Bana mutluluğun resmini çizebilir misin Abidin? " demiş Nazım Hikmet, Abidin Dino'ya sohbetlerinden birinde. Abidin Dino, buna karşılık şu satırları karalamış:

Kokusu buram buram tüten

Limanda simit satan çocuklar

Martıların telaşı bambaşka

İşçiler gözler yolunu.

İnebilseydin o vapurdan

Ayağında Varnanın tozu

Yüreğinde ince bir sızı.

Mavi gözlerinde yanıp tutuşan

hasretle kucaklayabilseydim

seninle, bir daha.

Davullar çalsa, zurnalar söyleseydi

Bağrımıza bassaydık seni Nazım,

Yapardım mutluluğun resmini

Başında delikanlı şapkan,

kolların sıvalı, kavgaya hazır

Bahriyeli adımlarla düşüp yola

Gidebilseydik Meserret Kahvesine,

İlk karşılaştığımız yere

Ve bir acı kahvemi içseydin.

Anlatsaydık

o günlerden, geçmişten, gelecekten,

Ne günler biterdi,

Ne geceler...

Dinerdi tüm acılar seninle

Bir düş olurdu ayrılığımız,

anılarda kalan.

Ve dolaşsaydık Türkiye'yi

bir baştan bir başa.

Yattığımız yerler müze olmuş,

Sürgün şehirler cennet.

İşte o zaman Nazım,

Yapardım mutluluğun resmini

Buna da ne tual yeterdi;

ne boya...

Resmini çizmemiş Abidin Dino mutluluğun; ya da belki tüm resimlerinde mutluluğu anlatmıştır bize gizliden. Belki de resim çizmek başlı başına bir mutluluktur, kim bilir. İnsanın kendi eliyle bir şey yaratması ve dünyaya sunabilmesinin adı mutluluktur.

Peki biz ne yapıyoruz mutluluk için? Nasıl tarif ediyoruz onu? Resmini mi çiziyoruz, fotoğrafını mı çekiyoruz yoksa? Teknolojik çağın nimetlerine kapıldık gidiyoruz, resimmiş, sanatmış, hak getire. Cep telefonlarımız, dijital fotoğraf makinelerimiz elimizde, bol bol poz veriyoruz kadraja. Belki sahiden kahkaha atıyoruz, mutluyuz, gülüyoruz. Belki de güzel çıkmak, mutlu görünmek için birilerine, yalandan gülümsüyoruz. Biz mutluluğu fotoğraflıyoruz artık, ele güne nispet olsun diye.

Arkadaşlık siteleri, video paylaşım siteleri, profillerimiz, her şeyimiz sanal dünyada kayıtlı artık. Fotoğraflarla yaşıyoruz orada. Başka yaşantımız daha var, başkalarının izlediği. Bazen mutluluğu, bazen hüznü fotoğraflıyor, o "diğer" yaşantımıza ekliyoruz. Beğenilmek, takdir edilmek, takip edilmek istiyoruz, hoşumuza gidiyor.

Ya gülen insanlar görüyorum ben o profillerde ya da ağlayan. Arası yok sanki, insanlar aşktan gülüyor ya da ağlıyor; sanki dünyada ondan başka bir şey yokmuş gibi... Duygularını mimiklerle değil, piksellerle anlatmak istiyorlar. N'oluyoruz yahu? Neler oluyor bize? Bu kadar mıdır her şey, bitti mi yani? "Çok mutsuzum ben, tamam." Herkes bilsin diye, ilan ediveriyoruz mutsuzluğumuzu hemen. Bilsin de, mutlu etsin diye birileri. Bazı filmlerde eleştirilen 'mesaj verme kaygısı' içimize işlemiş adeta. Cep telefonlarından çok şükür uzaklaştık derken, daha fena bir şeye yakalandık.

Bazen durup dışarıdan bakıyorum kendime, yani profillerime. İnsanlara sunduğum profilin aslını merak ediyorum. Ben gerçekten o fotoğraflardaki mutlu kişi miyim? Kendim olabiliyor muyum ki? Ne yapıyorum ben?

Ben, hala ben olmaya çalışıyorum. Mutluluğu her gün tarif etmeye çalışıyorum. Bak, bu mutluluktur diyorum kendime, bir şeylere şükrediyorum her gün, başka insan hayatlarını izledikçe. Sadece kötüsü ile değil, iyisi ile de karşılaştırınca da, aynı fikre varıyorum.

Mutluluğun resmini çizmek elimizde. Ne öyle büyük mevkilerle, ne de büyük meblağlarla. Yaratmak, mutluluğu sunmak hiç de zor değil aslında, bunu keşfettim.

Bu vıcık vıcık bir mutluluk yazısı değildir; zaten ben de "çok mutluyum ben lay lay lay! " diye ortalarda gezinmiyorum. Bu yazı, küçük aptallara ithaf edilmiştir; gözünü açıp da önündekini görmeyip, küçük sandığı büyük şeylerle yetinemeyen küçük aptallara. Aptal olmayın, çizin mutluluğun resmini, içinize bir ressam kaçmışçasına.