Çöp

Yere çöp atmak insanoğlunun içten içe "merhaba doğa, ben senin biraz ağzına sıçıyorum ama, kusura bakmıyorsun değil mi? sen bu boktan durumdan kurtulmanın yolunu bulursun nasılsa." deyip topu taca atarak gerçekleştirdiği bir eylem. Yere gizlice ya da aleni attığı çöp parçasını asfaltın, betonun ya da toprağın emeceğini düşünecek kadar gerizekalı şu insanoğlu. Çöp atmayı normal sayabilecek kadar anormal. Sonra da aynı insanlar "ayy sokaklar ne piisss" deyip gözlerini devirirler.

Evet, ben de bir zamanlar gerizekalıydım. Aleni yapamasam da, elimden kimsenin bakmadığını düşündüğüm bir anda küçük çöp parçalarını yere bırakmışlığım ya da boş paketi sokakta bir yere sıkıştırmışlığım vardır. O lanet çöp kutusu hep uzaktaydı ve sanki bizim ayaklarımız yokmuş da sürünerek gidip daha çok yorulacakmışız gibi gelirdi.

Ben bu iğrenç alışkanlıktan çok küçük bir yaşta, erken kurtuldum. Karşı apartmanda oturan bir dede vardı göçmen, beraber oynadığım arkadaşımın dedesi. ne zaman onların apartmanın merdivenlerine otursak kızardı. "Çöp yapıyorsunuz buraları, yere atmayın yeni süpürdüm" diye şiveli şiveli söylenirdi. Evet, 16 dairelik apartmanın önünü süpürecek ve bundan gocunmayacak kadar titiz bir adamdı. Yerde çer çöp görse bizden bilirdi. Bir kere kovalanmışlığımız vardı. Kendi torununu bile haşlardı bu konuda, bizi nasıl kovalamasın! Karşı apartmanın merdivenleri güzel, en çok orası gölge oluyor, konum itibariyle de iyi; merdivenlerde takılmaktan vazgeçeceğimize başka mahallaye taşınsak daha iyi. İster istemez dedenin kurallarına uymayı öğrendik. Yere çöp atmayı tüm mahalle çocukları olarak bıraktık. Hala atanları "git çöpe at oğlum, dedeye söylerim seni" diye tehditlerle savuşturduk. Biz sokağa çöp atmamayı bazılarının "göçmenler de şöyle bıdı bıdı" diye mana bulduğu, küçümseyen insanlardan değil; göçmen dededen öğrendik. Kendi evinin önünü her gün süpüren, elleriyle çöp toplayıp, bundan bir gün olsun gocunmayan adamdan. Bazen bize kızıyor, rahat rahat oynatmıyor diye kızardım ona çocukken ama, o haklıydı her zaman. Birkaç sene önce kaybettik onu, huzur içinde uyusun.

Cebimde, çantamda bulduğum çöpleri görünce hep bizim dedeyi hatırlarım. 3x5 cm'lik kağıdı buruşturup yere atmak yerine cebime koyduğum için toplumda anormal bir insanım biliyorum. Ha bir de, evde çöp ayrıştırıyorum. Kağıt ve türevleri ayrı torbaya mutlaka, çöplükte biri bulur da ayırır umudundayım. Bir tek hayatımdan ayrıştıramadığım çöp gibi insanlar var. Onları da ayrıştırmayı öğreneceğimi düşünerek, umutlanmaktayım.