Git!
Yollar mı kapandı sanki? Hani şu gördüğümüz ışık var ya geçen gün. Neyse boşver, neden bahsediyorum ki sanki... Sen kendi gördüğüne inanacaksın, ben benimkine. Bu kadar basit aslında.
Devam et!
Gidersen gerçekten üzülmeyeceğim artık. Kimse için aslında. Salak mıyım ben? O yolu yürüdüm hem. Yol çizgilerini saydım birer birer. Deliyim biraz, paranoyak belki de. Yol çizgilerini saydım dedim ya hani, sen şimdi onu da unut. Beni dinleme hatta. Yok olduğumuz günleri saydım aslında. Ama sen bunu da unut.
En iyisi kendi bildiğin... Bir de teselli arama hiçbir cümlede. Hiçbir kelime teselliye meyletmez çünkü. Yalan. Şu bana söylediklerin var ya hani. Neyse, boşver. Ben söylemedin sayıyorum.
Bir şey var!
Şefkat gösterme bana. Hiç istemiyorum. Hiçbir şey istemiyorum. Düşündüm de; istediklerim bunların hiçbiri değil. Hele şefkat hiç değil! Önemliymişim gibi yapma. Gülümsedin. Kayboldum. Şefkat yok, hani anlaşmıştık?
Devam et!
O bahsettiğin yöne doğru git. Kendi doğrularınla yaşa. Beni ezip geç mümkünse. Bunu gerçekten istiyorum. Alıştım. Alışmışsın bana, ondan gitmiyorsun. Dedim ya git, zaten bir halta yaramıyorsun.
Üşüyor musun?
Oysa içimden ateş çıkıyor bugün.
fazla iyi olmuş sanırım....
YanıtlaSil