Rüya Gibi

Birlikte izlediğimiz ilk filmi vardı perdede. Bizden başka kimse yoktu koca salonda. Ortalarda bir yerlerde oturuyoruz. Ellerini sımsıkı tutmuşum. Kafamı omzuna yaslamışım. Birkaç damla gözyaşı süzülüyordu yanaklarımda. Silmek istemedim. Sana ulaşmasını, sana değmesini, senin içine işlemesini bekledim. Biraz sonra kafamı kaldırdın, “Ağlama” dedin. “Ne yapayım, çok özledim” dedim yalvaran gözlerle. “Şimdi beni daha iyi anlıyorsun işte” dedi.”Ne özlemesi? Ayrılan sen değil miydin, terk eden sendin. Neyin özlemidir bu?” dedim gözlerinin içine bakıp. “Senden ayrılmam seni özlememem demek değil. Belki de seni özlemek istediğim için ayrılmışımdır. Belki de birbirimize ulaşmak için ayrılmamız gerekiyordu. Ama sen ne yaptın? Aradın mı, sordun mu, yıllar sonra ne yaptın benim için? Hiç. Koca bir hiç. Şimdi anlıyor musun seni niye istemediğimi? Seninle çok farklı bir ilişkim var. Kafamda, kalbimde, kanımda, ruhumda... Çok farklı. Değil bir başkası, sen bile anlayamayacaksın bunu. Bilmeyeceksin. Çünkü beni kafandan sildiğin anda bunları düşünecektin. Bitti güzel adam. Bitti her şeyim. Zümrüt gözlün artık bir başkasında seni arıyor. Bulacak mı, bulabilecek mi, bulduğunu sanacak mı? O da bilmiyor. Ama sen daima olacaksın. Ağlama. Uyan artık. Yepyeni bir gün başladı. Sen de beni ara, beni bulduğunu zannet. Ve ona bakarken beni hayal et. Beni bulmaya çalış. Çünkü ben seni arıyorum.” Uyandım. Sabah olmuştu bile. Yastığım ıslanmıştı. Gözlerimdeki son damlaları da sildim. Bana yolladığın mektubu ve son çektirdiğimiz fotoğraflara baktım. Yüzümü yıkadığımda aynada seni gördüm. “Günaydın” dedin zümrüt gözlerin ışıl ışıl. “Günaydın” diye karşılık verdim. Yeni bir gün başlamıştı...

                                                                                        Konuk yazar Cengiz Bahadır Özdemir'in kaleminden...