6 Haziran 1973

Bugün günlerden 6 Haziran. Belki öylesine bir gün... Geçip gidiyor işte... Ama bugünün bir burukluğu var benim için... Yıllar önce okuduğum bir şiirden sonra, her sene bu günü biraz daha buruk geçiririm ben. Çok sevdiğim, hatta en çok sevdiğim, ölümü çok seven şair Ümit Yaşar Oğuzcan'ın büyük oğlu Vedat, tam 37 yıl önce bugün, Galata Kulesi'nden atlayarak hayata gözlerini yumdu çünkü.

Neden? Onu genç yaşında ölüme iten sebep neydi? Aklıma her geldiğinde ve onunla ilgili yazılan şiirleri her okuduğumda durur, düşünürüm... Neydi içindeki fırtına, böyle hoyratça bir ölümü kendine neden reva görmüştü? Yolunda gitmeyen bu kadar büyük şeyler mi vardı acaba hayatında Vedat'ın? Aklımdan çıkmaz bir türlü, yıllardır. Hep bir iz ararım; neden'in cevaplarını bulabilmek için...

Sorular, sorular...

Lakin ne babası Ümit Yaşar, ne annesi Özhan, ne de kardeşi Lütfi bu soruların cevabını biliyordu. Sakladığı sırlarla birlikte gitti Vedat... Ve giderken de seçtiği yol Galata Kulesi' nden geçiyordu...

Ümit Yaşar, oğlu ölmeden 12 sene önce 3 kez intiharı denemişti fakat hiç birinde sonuca ulaşamamıştı. Sanki bir güç onu engelliyordu her defasında. Sanki "sen kal burada, şiirlerini yaz" der gibi... Sonunda pes etti Ümit Yaşar... Ve şiirlerini yazmaya devam etti.

En çok ölümü anlattı şiirlerinde. Ölümü tasvir edişi öylesine içtendi ki; bir an şiirleri okuyan, ölümün güzel bir şey olduğunu zannedebiliyordu... Ölümü çekici kılan şey, Ümit Yaşar'ın kaleminin ucundaydı.

Ama o güne kadar ölüm üzerine yazdığı hiçbir şiir, Vedat öldükten sonra yazılanlar kadar acımadı, acıtmadı...

Galata Kulesi

6 Haziran 1973

Pırıl pırıl bir yaz günüydü

Aydınlıktı, güzeldi dünya

Bir adam düştü o gün Galata Kulesinden

Kendini bir anda bıraktı boşluğa

Ömrünün baharında

Bütün umutlarıyla birlikte

Paramparça oldu

Bir adam düştü Galata Kulesinden

Bu adam benim oğlumdu

Gencecikti Vedat

Işıl ışıldı gözleri

İçi

Bütün insanlar için sevgiyle doluydu

Çıktı apansız o dönülmez yolculuğa

Kendini bir anda bıraktı boşluğa

Söndü güneş, karardı yeryüzü bütün

Zaman durdu

Bir adam düştü Galata Kulesinden

Bu adam benim oğlumdu

"Açarken ufkunda güller alevden"

Çıktı, her günkü gibi gülerek evden

Kimseye belli etmedi içindeki yangını

Yürüdü, kendinden emin

Sonsuzluğa doğru

Galata Kulesinde bekliyordu ecel

Bir fincan kahve, bir kadeh konyak

Ölüm yolcusunun son arzusuydu bu

Bir adam düştü Galata Kulesinden

Bu adam benim oğlumdu

Küçücüktü bir zaman

Kucağıma alır ninniler söylerdim ona

Uyu oğlum, uyu oğlum, ninni

Bir daha uyanmamak üzere uyudu Vedat

6 Haziran 1973

Galata Kulesinden bir adam attı kendini

Bu nankör insanlara

Bu kalleş dünyaya inat

Şimdi yine bir ninni söylüyorum ona

Uyan oğlum, uyan oğlum, uyan Vedat.

-----------

VEDAT'IN ÖYKÜSÜ

Doğumunu anımsıyorum,

Bir serçe kadar suçsuz,

Bir ot kadar bilinçsiz,

Ve dilsiz bir taş gibi,

Pembe, kırmızı, mor,

Karışımında bir et parçası,

Yuğrulmuş balçık,

Yeşeren filiz,

Biçimlenen tohum,

Ve başlayan bir yalandı seninle,

Biliyorum...

İlk ağlayışını anımsıyorum,

Ürperten bir çığlık,

Bir su şırıltısı hüzün veren,

Akortsuz telli sazların,

Çaldığı bir senfoni,

Soluk soluğa,

Ve son ağlayışını anımsıyorum,

Akmasını gözyaşlarının,

Boşluğa, sonsuzluğa,

O müthiş yalnızlığa...

Gülüşlerini anımsıyorum,

Kimi gün bir ustura gibi acımasız,

Kimi gün bir gül gibi dokunaklı,

Ve kimi gün gökyüzü kadar,

Görkemli, masmavi, yalansız,

Gülüşlerin inen bir tokattı aslında,

İğrenç yüzlerine insanların,

Gülüşlerin, isyandı aslında,

Gülüşlerin, ta kendisiydi çaresizliğin,

Gülüşlerin, gülüşlerin,

Ah senin beşikten mezara kadar,

Ağlayan gülüşlerin...

Yaşamını anımsıyorum,

Yana yakıla,

Düşe kalka,

Kesik kesik,

Paramparça,

Tam 24 yıl,

Sürdürdüğün bir yaşamdı o,

Ve bir gün kendi ellerinle,

Boğup öldürdüğün bir yaşamdı o...

Sevgilerini anımsıyorum,

O sevecen gözlerini,

Sevdiklerini, dost bildiklerini,

Durmadan sevgiye çağıran ellerini,

İnsanlara, çiçeklere hayvanlara,

Sevgiyle bakışını anımsıyorum,

Yüreğinin sevgiyle duruşunu,

Başının sevgiyle dik duruşunu,

Ve kendini sevgiyle sunuşunu,

Anımsıyorum ölüme...

Bir dostluğu anımsıyorum aramızdaki,

Gün gün değişen,

Ama her gün biraz daha pişen,

Acılarla büyüyen gelişen,

Bir dostluğu anımsıyorum,

Benimle ilk içişini,

İlk kez bir kadına gidişini,

Son ilk kez sevişini anımsıyorum bir kızı,

Kırılışını,

Ayrılışını,

Ve bir gün o büyük yıkılışını anımsıyorum,

Yine de kızmıyorum sana, kızamıyorum,

Çirkin yaşamamak için,

Güzel ölmek istedin,

Anlıyorum...

Son günlerini anımsıyorum,

Bir giz gibi sakladığın,

Dayanılmaz acıların aklıma geliyor,

Sonra korkuların, kuruntuların,

Ve o en vazgeçilmez yerinde uykuların,

Yatağından sıçrayışların aklıma geliyor,

Solan yüzünü anımsıyorum,

Hüzünlü gözlerini,

Bembeyaz, düzgün dişlerini,

Yumuşak kahverengi saçlarını anımsıyorum,

Sonra ellerini,

Konuşan, düşünen, duyan ellerini,

Bir sanatın çilesini dokuyan ellerini,

Güçlü ellerini,

Sonunda bütün kahpeliklerine dünyanın,

O meydan okuyan ellerini...

Yarım kalmış eserimdin

Tamamlandın ölünce

Yarım kalan benim şimdi

Sen artık ölüm kadar güzelsin

Ölüm kadar gerçek

Ölüm kadar büyük…

Ümit Yaşar, şiirin kendisinde önce damla olduğunu, git gide bir akarsuya dönüştüğünü, sonra bu akarsuyun bir şiir denizine döküldüğünü söyler. "Acılar Denizi" kitabının önsözünü de şu sözlerle noktalar:

"Dalgalarıyla, çalkantılarıyla, fırtınalarıyla ve bütün görkemliliğiyle şiir denizim karşınızda işte! Fakat ne yazık ki, üç yıl öncesi ilk ve değerli eserim oğlumu yitirdiğimden bu yana; artık bir Acılar Denizidir o!"

Not: Timur Selçuk'un seslendirdiği şarkı, Ümit Yaşar Oğuzcan'ın birçok bestelenmiş şiirinden bir tanesidir.